دل آسمان چه روزي مي گرفت بهترازامروز؟
روزي كه اگر دلگير نبود ، شايد هيچگاه خورشيد ازميان آن برنمي آمد.
روزي كه شكسته ازخواب بيدار مي شوي
اگر آسمان نمي گرفت ، در اين شهر كه هركس الفباي خودش رادارد ، همدردي نمي يافتي .
اگر نمي گرفت، چه كسي غرورش را در بغضش مي شكست
چه كسي بغض تورا مي گريست ؟
نامش را چه بگذارم؟
زمانیکه دراوج لذت با دیگری سایه ای ازاو چشم به چشمت بدوزد تورا باخود به
جایی که اول بار چشم به چشمت دوخت ببرد؟
چه روز سختی ...
هیچ چیز غم انگیزترازاین نیست که لحظه ای ایمانت را به خودت ازدست بدهی
ایمان به مشکلاتی که تورا میسازند و می تراشند
ایمان به خدایی که اگر بدانی به چه اندازه دوستت دارد ازفرط شادمانی خواهی مرد
به نسیمی که پس از یک روز سخت به صورتت می وزد
و قطره ای که برروی پلکت می بارد
وعطشی که فرو مینشیند به سادگی آب خوردن...
فضایی است که مرا به حرف وامی دارد